Dag 18: Antarctica! -

Bij het eerste licht zijn we op 2 april omringd door ijsbergen, een spectaculair uitzicht! Sommige ijsplakjes zijn zo groot als borden, sommige ijsbergen zo groot als personenwagens, enkele zo groot als autofabrieken of heuse tafelbergen. De meeste spierwit, maar ook diepsmurfenblauw en alles ertussenin. De kapitein laveerde het schip er vakkundig tussendoor, terwijl wij genoten van de tientallen Snow Petrels die boven de ijsbergen, maar ook geregeld vlak langs het schip scheerden, in groepjes van soms meer dan 15.

Op veel ijsplaten lagen Zuidpoolpelsrobben met hier en daar een Krabbeneter (Crabeater Seal); ook leuk waren enkele Bultruggen (walvissen) en ongedetermineerde dwergvinvissen. Naarstig zochten we alle nabije ijsplaten af voor een Keizerspinguïn – die we niet vonden.

Bruinige gekke wolken in de verte deden vermoeden dat erachter zich bergen bevonden, en toen de sluier langzaam maar zeker optrok kwam inderdaad het continent Antarctica tevoorschijn. In vergelijking met gisteren was het nu nagenoeg windstil, en ook de golfslag was tot een minimum gedaald. Er was geen twijfel mogelijk: vandaag zouden we wel kunnen landen. Ondertussen dreven we omzichtig verder tussen de ijsschotsen, op sommige waarvan leuke groepen Adélie-pinguins stonden. Een flinke groep stond vlak naast de boot, kwetterde ineens volop en sprongen toen allemaal, op drie na, het water in….de drie bleven verdwaasd omkijkend achter terwijl wij doorvoeren. Ook vermakelijk waren de Krabbeneters, langgerekte zeehonden met puntneuzen die in kleine groepjes verspreid over de ijsschotsen lagen uit te buiken en soms in grote groepen langs de randen van de schotsen zwommen.

Langzaam maar zeker navigeerden we verder door het ijs tot vlak onder Brown Bluff, een steile lichtbruine rots vol sneeuw, met een reep kiezelstrand ervoor. Op de lounge meeting van 10.00 uur werd ons door expeditieleider Rinie van Meurs meegedeeld dat we gingen landen en vijf minuten later zat zes man van Inezia Tours in de eerste zodiac. Een vreemde gewaarwording, bij -4 C langzaam over ijsvormend zeewater glijden, af en toe wat ijs uit elkaar trekkend, langzaam op dat kiezelstrand af. Vlak ervoor werden we ingehaald door een groep Ezelspinguïns die het strand ophupten, en ook enkele Pelsrobben lieten zich van nabij zien. Bij aankomst op het kiezelstrand bevonden we ons prompt tussen de Ezelspinguïns – maar de enkele Adélie-pinguin trok het meeste bekijks. Je moest letterlijk uitkijken waar je je voeten neerzette, want de Zuidpoolkippen waren meer dan tam, maar voor zover ik kon zien vielen er geen slachtoffers.

Enkele pelsrobben lagen te rollebollen in de sneeuw en genoten er zichtbaar van – de fotografen ook, want die schoten prachtplaatjes. Ik benaderde een jong mannetje voor een video’tje, dat zich prompt groot maakte en wat zenuwachtig begon te brommen en enkele pasjes in mijn richting maakte, maar het was niet meer dan bluf. Regelmatig kwamen er wat Ezelspinguïns langswaggelen, die van iedereen voorrang kregen.

Na een klein uurtje rondwandelen op dit voor de meesten nieuwe continent, voeren we in de zodiacs terug naar het schip voor een overheerlijke en bijzonder uitgebreide buffetlunch. De kapitein dirigeerde ondertussen het schip naar de volgende bestemming: Hope Bay, waar de Argentijnse nederzetting Esperanza ligt. We waren er van harte welkom, maar ons was te verstaan gegeven pas in de middag aan te leggen, omdat de aanwezige Argentijnen ’s ochtends kennelijk volledig in beslag werden genomen door de herdenking aan de Falklandoorlog, die vandaag exact 30 jaar geleden plaatsvond. Dat doet me ergens aan denken; in diverse plaatsen die we de afgelopen twee weken aandeden vonden we verwijzingen naar Las Malvinas, oftewel de minder dan 100 km van ZO Argentinië gelegen eilanden waar vooralsnog de Britten de scepter zwaaien.

Ook de vaart naar Esperanza was bijzonder, niet in het minst omdat we drie geweldige encounters hadden met de moordenaar van dit deel van de wereld: de Zeeluipaard (Leopard Seal). Eén exemplaar zwom vlak langs een aantal ijsschotsen waarop zich pinguïns bevonden, normaal zijn favoriete prooi. Dit was vlak naast het schip zodat we ‘m goed konden zien zwemmen, zelfs onder water. Hij ging evenwel niet achter de pinguïns aan: wel jammer want dat had vast spectaculaire plaatjes opgeleverd. De Zeeluipaard lijkt een constante glimlach te hebben, maar dat komt doordat hij een hele grote brede muil heeft, bedoeld om pinguïns mee open te rijten.

De landing bij Esperanza ging ook van een leien dakje, en we werden verwelkomd door zo’n beetje alle bewoners. Ook liepen er enkele kinderen rond – die dus het hele jaar in dit koude onherbergzame gebied wonen. We werden op sleeptouw genomen door het dorp dat bestond uit knaloranje golfplaten huizen, een klein kerkje en een gemeenschapshuis, omringd door een actieve Ezelspinguïnkolonie waarin flink werd gebaltst. In het gemeenschapshuis schafte men souvenirs aan, variërend van fleecejacks via petten naar postzegels. We zijn wel gewaarschuwd: de kans dat van de Zuidpool of Tristan da Cunha verstuurde kaarten thuis aankomen is erg klein: ze schijnen door postverwerkend of –distribuerend personeel waar dan ook ter wereld te worden achtergehouden, omdat de postzegels zo zeldzaam zijn….

Inmiddels varen we in het stikkedonker langzaam verder door de Antarctic Sound, op weg naar Paulet Island, maar of we daar ook kunnen landen zal de tijd leren….

Waarnemingen 2 april: c. 450 Ezelspinguïn (Gentoo Penguin), c. 200 Adélie-pinguin, 350+ Snow Petrel, 3 Zuidpoolaalscholver (Antarctic Cormorant), c. 25 Zuidpoolkip, 30 Kelpmeeuw, Bruine Jager (Subantarctic Brown Skua), c. 150 Krabbeneter (Crabeater Seal), 50+ Zuidpoolpelsrob (Antarctic Fur Seals), 3 Zeeluipaard (Leopard Seal).

Vanaf de Plancius bij Antarctica op 63°09” Zuiderbreedte, 57°17” Westerlengte

Remco Hofland

Geplaatst op: 3 april 2012