Dag 19: Terug naar de Bransfield Strait -

Vannacht voeren we langzaam naar het zuidelijke einde van de Antarctic Sound, op weg naar Paulet Island net ten oosten van de noordelijke punt van het Antarctisch schiereiland – om aan het eind van de Antarctic Sound erg veel, te veel, drijfijs tegen te komen. Vanaf 7.00 uur stond ik een half uurtje op het dek, maar er vloog bijzonder weinig, het was behoorlijk koud en de straffe oostenwind maakte het erg lastig om de verrekijker of camera überhaupt recht te houden. De golven vielen in eerste instantie mee, ze waren maximaal een metertje of 3-4 hoog, en de uitgestrekte ijsplaten achter ons onderdrukten de ‘swell’ een beetje. Iedereen zat fris als een hoentje aan het ontbijt, maar al snel werd duidelijk dat een landing er vandaag niet in zit en buiten staan ook niet. De update van Rinie was helder: we varen terug de Bransfield Strait in, om ten westen van het Antarctisch schiereiland zo veel mogelijk uit de wind te blijven.

Het schip schommelt behoorlijk en een paar keer moesten we noodgedwongen door een paar honderd meter drijfijs varen, krakend en schurend, hetgeen de kapitein met de grootste omzichtigheid uitvoerde. We hebben een schitterend uitzicht op de ijsbergjes en platen drijfijs aan weerszijden van het schip, we zien af en toe een paar Snow Petrels en eenmaal een Zuidpoolkip opdoemen door de bevroren ramen en verder lezen, praten en – in enkele gevallen – slapen we wat.

Mij is ondertussen opgedragen enkele zaken te rectificeren. Danny heeft in tegenstelling tot eerdere berichten geen pleister geplakt en heeft nergens last van – draagt ook weinig kleren buiten. Dat Huig, in tegenstelling tot eerdere berichten, wel een pleister heeft geplakt, heeft weinig nieuwswaarde, maar ik vermeld het toch maar voor de zekerheid. Sommigen zijn aan hun tweede Scopolaminepleister toe, anderen hopen nu toch echt zeebenen te hebben. Oh ja – en in hun tweede poging hebben Huig en Danny toch ook de White-bellied Seedsnipes van de Garibaldi Pas gezien!

Halverwege de ochtend waren we het drijfijs kwijt, maar werden de golven wel hoger – zo’n 8- 10m. Geregeld zagen Bertus en ik, met onze kamer op de derde verdieping, het water tot aan onze patrijspoort komen, waarna het schip weer helemaal tot de andere kant rolde en wij alleen maar lucht zagen. Gelukkig had ik de laptop en de iPhone vastgelegd in een kastje, want op een gegeven moment schoof alles van het bureautje af: boeken, walkie-talkies en oplader, handdoek etc.

De ‘plated lunch’ was een giller, soms letterlijk. We vermaakten ons kostelijk met bordjes en peper- en zoutvaatjes die van het ene naar het andere eind van de tafel gleden en bewonderden de Filipijnse crew die nagenoeg zonder morsen alle kommetjes soep (iets minder gevuld dan gewoonlijk) en borden met hoofdgerecht wisten uit te serveren. Ondertussen schoof een gast met stoel en al 6m naar achteren. De Filipijnse crew wist ons te vertellen dat het schudden van het schip en de hoogte van de golven nog heviger zijn dan vorig jaar – dus we prijzen ons gelukkig dat we, in tegenstelling tot degenen die de reis vorig jaar maakten, wel hebben kunnen landen op het continent, twee keer zelfs.

Terug van de lunch was een Russisch bemanningslid onze patrijspoort van binnen aan het dichtschroeven, een teken dat het nog wel ‘ns een tikje ruiger zou kunnen worden…

We zijn de rest van de dag onderhouden met een boeiende lezing over vulkanologie en één over de Argentijnse aanwezigheid in Antarctica, met vers fruit en verse gevulde koeken en we brachten de tijd door met lezen, slapen en films kijken. De voorlopige weersverwachting is dat de windkracht 10 in de loop van de komende nacht afneemt….

De hele buit van vandaag: 1 Zuidpoolkip, 20+ Snow Petrels, 2 Southern Giant Petrels, 4 Cape Petrels, 1 Southern Fulmar,een paar Antarctische Sterns, plus een paar Pelsrobben.

Vanaf de Plancius bij Antarctica op 62°23” Zuiderbreedte, 58°41” Westerlengte

Remco Hofland

Geplaatst op: 4 april 2012