Na de betrekkelijke rust van de voorbije dagen stonden we vandaag vol verwachting “ouderwets vroeg” aan dek. We komen eindelijk wat dichter bij land en we weten allemaal dat dit onze kansen op een leuke vogel- en zeezoogdierochtend een stuk beter maakt dan de afgelopen paar dagen. Rond zeven uur staan de meesten van ons aan dek, vanaf dat moment is het nog een goede drie uur varen tot Sint Helena en die afstand zou door de lokale broedvogels toch makkelijk te overbruggen moeten zijn. We worden niet teleurgesteld, net na zeven uur zien we onze eerste Opaalstern (Fairy Tern/White Tern), één van mijn absolute verlanglijstsoorten. In Nederland ben ik ook nogal “van de sterns” en ik had me zeer verheugd om deze bijna helemaal witte sternensoort te zien. Na deze eerste vogel volgen er nog vele vele tientallen, vaak alleen, soms in kleine groepjes. We zien enkele sterns met vis in hun snavel richting Sint Helena vliegen. Enkele daarvan hebben zelfs meerdere vissen in hun snavel, en soms niet eens van dezelfde soort. Blijkbaar liggen de visgronden dermate ver weg dat ze met één vis per transport hun jongen niet groot krijgen? Best wel een knappe truc om als stern meerdere vissen naar je jong te brengen, ze vangen die vissen door zich van enige hoogte op hun prooi te storten en dat lijkt niet heel makkelijk wanneer je al een vis in je snavel hebt.

Behalve de Opaalsterns zien we binnen enkele uren een voor velen van ons compleet nieuwe tropische zeevogelbevolking: Bonte Stern (Sooty Tern), Noddy (Brown Noddy), Kleine Noddy (Black Noddy), enkele Noordse Sterns (Arctic Tern) en Maskergenten (Masked Booby). Madeirastormvogeltjes (Madeiran/Band-rumped Stormpetrel) komen af en toe zeer dicht langs het schip gevlogen en geven de fotografen volop kansen. Na de zeer grondige herziening van de taxonomie van de Madeirastormvogeltjes onlangs weten we niet precies met welke soort we te maken hebben. Na de herziening (vooral op basis van zang, verspreiding en broedseizoen) lijkt op Sint Helena de kans op Jabe-jabe (Cape Verde Stormpetrel) het grootst, maar van de populaties van Ascension en Sint Helena is nog weinig bekend.

We zien het eiland rond half negen in de verte opdoemen en anderhalf uur later varen we langs de steile vulkanische rotswanden die op sommige plaatsen honderden meters hoog zijn. De wanden worden op enkele plaatsen doorsneden door kleine watervalletjes en groene valleien zodat we af en toe een glimp opvangen van het hoger gelegen achterland met gras, bossen en bebouwing. Erg veel aandacht hebben we daar overigens niet voor aangezien we worden begeleid door een groep van zo’n twintig Tuimelaars. Ze komen van grote afstand naar het schip racen en blijven meer dan een kwartier bij de boeg en in de hekgolf naast het schip “spelen”. Grote beesten die regelmatig naast het schip volledig uit het water springen. Daar komen ook de niet-vogelaars voor aan dek, maar gelukkig is de Plancius groot genoeg om iedereen een plekje aan de railing te bieden. De groep van 150 Pantropical Spotted Dolphins bleef helaas wat verder weg, maar dat kan de komende dagen hopelijk nog veranderen. De parende Groene Schildpadden (Green Turtle) die voor de boeg van het schip liggen, maken het inmiddels echt tropische beeld compleet.

Het is druk op de kade van Sint Helena, behalve de Plancius ligt daar ook de Costa Deliziosa (“Don’t mention Scettino!”). Dat schip vertrekt gelukkig vanmiddag maar lijkt tot dat moment in staat om voor haar 3000 passagiers vrijwel de gehele taxivloot op te slokken. Gelukkig is er enige tijd na onze aankomst in het dorp toch nog een aantal busjes beschikbaar, die staan echter wel allemaal in het dorp en wij staan op de kade. Jamestown is niet heel groot en de afstand is makkelijk te lopen, maar we aanvaarden de uitnodiging van onze chauffeur om door het oudste voertuig op het eiland (een Chevrolet uit 1929) naar ons busje gebracht te worden van harte. Een voertuig in de categorie “met ducktape kun je alles maken” en naar later blijkt de allereerste auto die ooit op het eiland reed. Na een paar minuten hobbelen nemen we plaats in ons veel saaiere maar betrouwbaarder busje en gaan onderweg naar Deadwood, één van de betere plekken voor de Sint Helenaplevier aka Wirebird. De Wirebird is endemisch op Sint Helena met een kleine populatie die ergens tussen de 150 en 350 dieren groot is. Niet heel veel vogels dus, maar gelukkig hebben we wat voorkennis over hoe we de vogels het makkelijkst kunnen vinden. Na een mooie rit van een half uur over smalle bergwegen (stijgend verkeer heeft voorrang) komen we aan bij een grasvlakte met daarop ongeveer twintig van die plevieren. We krijgen ze niet heel erg dichtbij, ze blijven op minstens 80 meter en met een groep zo groot als die van ons heb je ook niet veel kans om de vogels ongemerkt te besluipen. We maken natuurlijk wel wat foto’s maar kijken vooral. Mooie beesten, zoals de meeste plevieren, die behoorlijk aan Herdersplevier doen denken. We zien paringen, territoriumgevechten, kuiltjes draaiende mannen, kortom wat we aan foto’s te kort komen krijgen we in spectaculair gedrag dubbel en dwars gecompenseerd. Zoals op zoveel plekken op de wereld staat ook hier het habitat (schraal grasland) onder druk. Niet alleen door veranderende veeteelt met meer koeien en minder schapen, maar ook door de plaatsing van windmolens en de aanleg van een groot vliegveld op één van de betere stukken habitat voor de plevieren. Vliegvakanties naar Sint Helena, ik ben benieuwd wie daar nou op zit te wachten.

Na een tweetal uren rond Deadwood geweest te zijn keren we terug naar Jamestown, we spreken af om gezamenlijk aan wal te eten en reserveren een grote tafel bij Anne’s place om zeven uur. Vanavond is de eerste avond dat het keuken en bedienend personeel aan boord een vrije avond kan hebben, en niemand van de passagiers eet aan boord. Het eten bij Anne’s blijkt prima waarbij vooral tonijn en Wahu (ook vis) zeer in de smaak vallen. Jamestown blijkt een leuk stadje met enkele aardige cafés en dansgelegenheden en hoewel een deel van de Ineziagroep nog lang niet uitgedanst was, zijn de regels onverbiddelijk, de laatste zodiac naar het schip vertrekt om 23.00. Iedereen komt vrolijk terug aan boord, blij met ons eerste middagje aan de wal in weken. Morgen en overmorgen blijven we op Sint Helena en hebben we naast twee geplande uitjes vooral ook veel tijd om zelf het eiland te verkennen. Napoleon’s Tomb here we come!

Pim Wolf

Sint Helena, 15.55.02 Z / 05.43.37 W

Geplaatst op: 22 april 2015