Drie soorten albatrossen voordat we aan het ontbijt aanschuiven. Dat was vandaag de oogst van op tijd uit bed komen en bij het eerste licht op het achterdek van dek drie staan. Black-browed Albatross, Grey-headed Albatross en Southern Royal Albatross, allemaal binnen een half uur. Vandaag zat het dus mee met de soortenrijkdom. Zeker ook als het om Southern Royal Albatrosses gaat, vorig jaar ontbrak deze soort op dit deel van de Atlantic Odyssey, nu zagen en fotografeerden we tenminste vijf verschillende individuen. In de loop van de dag volgden nog twee soorten albatrossen, Wandering Albatross en Light-mantled Sooty Albatross. Behalve vijf soorten albatrossen zagen we onder andere White-chinned Petrel, Black-bellied Petrel, Antarctic Prion en Blue Petrel.

Een groot deel van de Inezia deelnemers is verwoed fotograaf en voor hen is dek drie een uitstekende plek. Ruim zicht rondom zodat Wilsons Storm-Petrels, Black-bellied Storm-Petrels en albatrossen op tijd ontdekt kunnen worden, en een laag standpunt op het schip zodat je niet alles recht van boven fotografeert. Dek drie is bovendien niet erg populair bij de overige reizigers zodat je meer dan genoeg loop- en staruimte hebt. Vooral voor de kleinere soorten zoals de beide stormpetrels, prions en Blue Petrel is het eigenlijk een perfecte plek, behalve wanneer de golven hoog worden. Niet alleen kijk je dan regelmatig tegen de flank van een golf aan, het kan ook voorkomen dat het hele achterdek in verband met de weerstoestand afgesloten wordt. Gelukkig zijn er dan de brugvleugels op dek zeven. Een heel stuk hoger boven zee, weids uitzicht en uitstekend voor het ontdekken van zeezoogdieren en vogels op wat grotere afstand. Op dit dek zeven wonen ook enkele van de door de reder ingezette experts op het gebied van zeevogels en zeezoogdieren. Van die laatste groep zagen we ook vandaag helaas nog niets. Al aan het eind van de ochtend nam de wind wat in kracht toe, zodat de eventuele rugvinnen door hogere golven aan het zicht onttrokken werden. Bovendien voeren we vandaag toch nog door betrekkelijk warm water, met zeven graden watertemperatuur en een vrij warme wind zijn de blaaswolken van de grotere walvissen dan wat minder opvallend.

Binnen vierentwintig uur varen we over de grens tussen het wat warmere water ten zuiden van Zuid Amerika en het veel koudere water rondom het Antarctisch Schiereiland. Niet alleen de water en luchttemperatuur gaan snel veranderen, de soorten die juist in die koudere wateren leven zullen aanmerkelijk talrijker zijn dan vandaag.

59.31.819 S / 64.17.86W, halverwege tussen Zuid Amerika en South Shetland

Pim Wolf

Geplaatst op: 26 maart 2015