Erg vroeg in de ochtend laten we ons hotel achter ons en rijden we naar de binnenlandse terminal van de luchthaven van Honolulu. Auto parkeren, drie minuten lopen, door de (altijd door chagrijnige beambte bemande) security check en door het vliegtuig in. Het gaat allemaal soepel, net als de vlucht zelf, na 36 minuten komen we in Hilo op Hawaii aan.

We zijn met zijn drieën, plus een lokale gids, dus gisteren heb ik nog even gauw een flink grote auto gehuurd. Het verhuurbedrijf schermt met een Jeep en een Dodge, maar uiteindelijk krijgen we een Nissan Pathfinder in onze maag gesplitst. Mocht u nadenken over de aanschaf van dit vehikel, zou ik u met klem willen aanraden daar maar vanaf te zien, wat een kansloze bak als je eenmaal van de verharde weg afgaat.

De lokale gids, een Amerikaan uit Wyoming die hier al 11 jaar woont, neemt ons mee naar de eerste plek om wat endemen te zien. Vogelen op Hawaii is een uitdaging, want 90% van alles wat je ziet is geïntroduceerd en de rest is erg vliegerig. Het is dus zaak de vogels op geluid te vinden en dan te determineren. Beetje jammer wel dat de lokale gids, die toch een flinke financiële bijdrage van ons vraagt, zo goed als doof is. Zo doof zelfs, dat hij gratis alle Nationale Parken in mag omdat hij een invalidenkaart heeft….

Anyway, het weer is prachtig, de vogels zijn er en we strepen algauw Iiwi, Amakihi, Elepaio, Nene en Apapane af. U ziet het, kennis van de lokale vogelnamen doet uw kans bij Scrabble ernstig toenemen. We rijden door, op zoek naar Palila, alweer zo’n juweeltje, zowel op het gebied van uiterlijk als van naamgeving. Wat we ook zien, geen Palila. Sterker nog, verder dan een Velduil (wel een hele mooie donkere ondersoort) komen we vandaag niet meer.

Dan maar “even” Mauna Kea, de hoogste berg van het eiland, oprijden. Dat valt nog niet mee, want het ding is tegen de 4300 meter hoog! We zijn net na zonsondergang boven en krijgen een werkelijk fantastisch uitzicht voorgeschoteld: boven het wolkendek kijken we ruim 200 kilometer ver naar de andere eilanden en naar alles wat er tussenin ligt. Hoewel niet vogel-gerelateerd, zonder meer één van de hoogtepunten van de reis.

Ons hotel bevindt zich in een gribusbuurt, maar behalve de talrijk aanwezige kikkers (door Puerto Ricaanse gastarbeiders losgelaten omdat ze zich anders niet thuis zouden voelen) die een ongelooflijke herrie maken verloopt de nacht rustig.

Voor dag 2 staan vier endemen op het lijstje: Nene (die willen we graag beter zien), Io (de lokale buizerd), Hawaiian Duck en Omao. De eend zullen we niet zien, vooral door gebrek aan habitat. De Io zien we prachtig, net als een handvol keerkringvogels die midden in een actieve krater foerageren. De Nene zullen we zelfs heel erg mooi zien. Erg zeldzaam, nog maar een vogel of 300 van deze soort zijn er. Nene’s zijn ganzen en hebben en bizar habitat: oude lavastromen. Ze vallen door hun verenkleed niet op op de lava en zijn mede daardoor zeer moeilijk te vinden. Wij zien er een stuk of 10 (toch een aanzienlijk deel van de wereldpopulatie) en ook dichtbij, want schuw zijn ze bepaald niet. Er ontspint zich een discussie over wat nu de mooiste gans ter wereld is, maar we komen er niet uit, want de jury is verdeeld: Roodhalsgans en Nene krijgen evenveel stemmen.

Die Omao dan. Eigenlijk wil ik er liever niet zoveel woorden aan besteden. We hebben er namelijk behoorlijk veel tijd aan besteed en dat zonder resultaat… Veel gehoord (wij dan, niet onze half-dove gids), maar niet gezien. Kreng. Desalniettemin twee prachtige dagen achter ons, met een fantastisch post-apocalyptisch lavalandschap en de nodige bijzondere vogels.

Morgen gaan we naar de oostelijke punt van Ohau, op zoek naar albatrossen en zeehonden.

Vanuit Hilo,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 18 december 2014