Wie heeft er nou niet gedroomd van wakker worden in de Silver Pit op de Doggersbank? Voor ons op de Ortelius is deze droom vandaag uitgekomen. De Doggersbank is een enorme zandbank midden in de Noordzee waar het water zo’n 35 meter diep is. Er dwars doorheen loopt een geul, de Silver Pit, van ongeveer 68 meter diep. Een gebied waar veel vis zit, waar dus ook veel zeevogels en zeezoogdieren op af komen. Deze ochtend varen we via deze geul naar de Nederlandse territoriale wateren.

Wat valt vandaag op? De passagiers hebben in de loop van de afgelopen dagen allemaal zeebenen gekregen. Hield iedereen zich de eerste dagen angstvallig aan de regel om altijd een hand vrij te hebben voor het schip en werd de trapleuning, reling of tafelrand gebruikt om het evenwicht te bewaren. Inmiddels lopen diverse mensen met een ontbijtbord en een glas jus d’orange door de eetzaal alsof ze niet anders gewend zijn. Verder valt vandaag het aantal zonnebrillen op. Het is dan ook stralend weer en genieten aan dek. De mutsen gaan af, de jassen gaan open en de koffie wordt mee naar buiten genomen om in het zonnetje op te drinken. “Het lijkt hier wel de Costa del Sol, alleen de ligstoelen ontbreken” hoor ik iemand zeggen.

Wat zeezoogdieren betreft worden er geen nieuwe waarnemingen gedaan. Wel zien we verschillende zangvogels. Flink wat Watersnippen, een Zwartkop, Keep en Graspieper. Er zijn vandaag maar liefst drie lezingen en na afloop daarvan is de meest gehoorde vraag “wat heb ik gemist tijdens de lezing?”

Hoe verder we de Noordzee op varen hoe meer tekenen van menselijke activiteit er is te zien. Was de zee in het noorden groots en leeg, nu zien we boorplatforms, windmolens en veel meer schepen om ons heen. Daar tussen door nog wel lange slierten Jan van Genten en in de Nederlandse wateren ook Papegaaiduiker en Kleine Jager.

Veel mensen vragen zich onderweg ook af waar we ons eigenlijk precies bevinden. Het leuke aan de Ortelius is dat je op de brug mag kijken. Daar bevinden zich, kaarten, meters, schermen en deskundige stuurlui die je precies laten weten wat de koers is en waar het schip vaart. Zo zie ik in de loop van de dag dat de wind eerst kracht 5 is en later wat toeneemt naar 6 en een enkele vlaag kracht 7. De golven zijn 2 tot 3 meter hoog waardoor er een regelmatige slinger in het schip zit. De snelheid ligt rond de 10 knopen, ongeveer negentien kilometer per uur, maar kan door wind mee nog een paar knopen oplopen.

Ons leven op de 91,25 meter lange Ortelius speelt zich grotendeels af op dek 6 en 7 waar je buiten kunt uitkijken over zee of even uit de wind op de brug of in de lounge kunt zitten. Op de dekken 3 tot en met 5 bevinden zich de hutten, en ook de lezingenzaal en de eetzaal. De rest van het schip is het domein van de bemanning die, onzichtbaar voor ons, de motor draaiend houdt, de heerlijkste maaltijden bereidt en alles spic en span houdt.

Benieuwd of we, eenmaal thuis, de zonnebril nog nodig hebben. De zeebenen zullen in ieder geval langzaam uit ons systeem verdwijnen terwijl we met weemoed terug denken aan deze mooie reis.

Een ding staat vast: deze reis door de grootse natuur op IJsland en de onmetelijke oceaan heeft ons eens temeer doen beseffen hoe nietig wij als mens zijn en hoe vernietigend ons gedrag. Een aansporing om des te beter voor onze planeet te zorgen en er nog meer van te genieten.

Vanaf de Noordzee,

Adilia Roda

Geplaatst op: 24 september 2018