Een relatief late wake-up call om 7 uur was voor de meesten van ons niet nodig, we stonden ruim voor zevenen al in de ochtendmist op het voordek. Tot dusver hebben we enorm geluk gehad met het weer, normaal gesproken is het van de 14 dagen die deze reis duurt gemiddeld een dag of 10 in meer of mindere mate mistig. Bij ons is het tot dusver bijna 100% zonnig.

Al snel werd duidelijk dat we niet het enige schip bij het eiland zijn, in de verte ligt een ander schip, van een maatschappij die de nadruk meer op cruisen dan op landingen legt, maar vandaag hadden ze exact de twee landingen in gedachten waar wij ook het oog op hadden. Tussen beide expeditieleiders is wat contact geweest en besloten hoe de landingen te verdelen: het andere schip komt na ons aan op de eerste plek en vertrekt daar eerder dan wij, en komt dus eerder op de tweede plek aan.

Zo gezegd, zo gedaan. Na een flinke rit met de zodiac kwamen wij als eerste bij Simushir aan, een oude Russische marinebasis voor onderzeeboten. De basis was top secret en ligt in een caldera, simpel gezegd een onderwater gelopen vulkaan die miljoenen jaren geleden geëxplodeerd is. De basis is sinds 1992 verlaten, en klaarblijkelijk van de ene op de andere dag. Alle gebouwen zijn nog in redelijke staat, met alle meubilair er nog in. Volgens “goede” Russische gewoonte is aan het milieu nul komma nul aandacht besteed en de de oude olievaten staan nog steeds hun vieze goedje te lekken. We kunnen alleen maar hopen dat dat het enige is wat er ligt weg te rotten…..

Anyway, het vogelen: al snel hadden we enkele Notenkrakers, heel erg veel Roodkeelnachtegalen, wat Brown-headed Thrushes, zelfs twee Boerenzwaluwen en wat zingende Japanese Bush Warblers die zich echter niet lieten zien. Met veel moeite lukte het ook nog een nieuwe ondersoort voor de meesten te zien, de lokale ondersoort van Goudvink (griseiventris) en zelfs een nieuwe soort: de zeer lastig te zien te krijgen Japanese Grey Bunting, een leigrijze gors.

We hadden flink de tijd op dit eiland, maar de verlaten legerbasis zorgde voor een licht naargeestige sfeer, en met weinig soorten kozen veel mensen ervoor om toch wat eerder terug naar het schip te gaan om richting de tweede landingsplek te gaan, Yankicha Island, de broedplek voor meer dan 1 miljoen (!) Crested Auklets, tweehonderdduizend Whiskered Auklets, enkele tienduizenden Noordse Stormvogels en nog wat kleinere aantallen (je moet dan aan slechts enkele duizendtallen denken) Drieteenmeeuwen en Zeekoeten.

Onderweg stak een stevige wind op en de hoop op de loeizeldzame Short-tailed Albatross (wereldwijd slechts 1200 broedparen en vorig jaar tijdens de groepsreis van Inezia Tours “Western Pacific Odyssey” door Remco Hofland als 5000e soort gezien) nam dan ook toe. Na weer een flink aantal Orka’s gezien te hebben, een zeer verre (waarschijnlijke Koe)reiger en weer wat Fork-tailed Storm- Petrels, kwam de Short-tailed Albatross inderdaad in beeld. Frustrerend kort en door veel mensen niet gezien, maar iets later in de middag kwam hij nog een keer langs zeilen, nu wel goed zichtbaar voor iedereen die aan dek stond. Wat een klapper en hoewel hij wel vaker op deze reis gezien wordt, toch nog onverwacht!

Aangekomen bij Yankichi ging het anker uit en kwam de mededeling dat we, ondanks de stevige wind en vrij zware zeegang, toch een zodiaccruise gingen maken om de kolonies van Crested en Whiskered Auklet te bezoeken. Om kort te gaan: het werd een memorabel zodiactochtje, voor mij persoonlijk (met vele honderden tripjes in een zodiac vanaf een schip als ervaring) de ruigste zodiactocht ooit. Golven die ruim twee keer zo hoog waren als de zodiac inclusief inzittenden, enorme stromingen door inkomend tij en een straffe wind zorgden voor een levendiger overtocht dan gebruikelijk.

Yankicho Island is ook een caldera en het water ín de krater is ook te bevaren, tenminste bij hoogwater. Er is een soort natuurlijke barrière die de caldera bij laag water onneembaar maakt: een zandbank die over de hele breedte van de toegang droog komt te liggen als het water te laag is. Hoewel het zeker geen laag water was toen wij aankwamen, was het ook zeker geen hoogwater, want we hadden een flinke golf als aanloop nodig. Dat ging twee keer niet helemaal zoals gepland, aangezien we tot twee keer toe een enorme golf over ons (An en ik, want wij zaten achterin) heen kregen. Lang leve onze regenkleding, we zijn er daardoor ongeschonden vanaf gekomen.

Eenmaal in de krater aangekomen, begon het spektakel: duizenden en duizenden Crested Auklets begonnen zich alvast te verzamelen om naar hun broedholen te gaan. De beestjes zijn kleiner dan een Kleine Alk en een gewilde prooi van de Slaty-backed Gulls, Slechtvalken en Poolvossen die hier op hun maal zitten te wachten. Ze verzamelen zich dus in de caldera om zo met zijn allen tegelijk aan land te gaan. Safety in numbers.

De Poolvossen hier worden niet (meer) bejaagd en zijn dus zeer tam, wij hadden er twee op minder dan twee meter; zeer nieuwsgierig stonden ze op de rotsen naar onze zodiacs te kijken. Na een rondje door de caldera gemaakt te hebben, gingen we aan land bij een hotspring waar kokend water naar de oppervlakte kwam borrelen. Op zich wel aardig, maar de penetrante zwavellucht en vooral het gedachte dat er tienduizenden auklets op het water zaten, zorgden ervoor dat we snel weer terug in de boot gingen, op zoek naar meer.

Meer kregen we zeker. Op een gegeven moment telde Lieven PER MINUUT op slechts één van de ingangen richting de broedkolonie 2500 Crested Auklets….

Toen we bij de uitgang van de caldera kwamen, was de schatting makkelijk meer dan verdubbeld, ik denk werkelijk dat we vandaag dichter bij een miljoen individuele vogels zaten, dan bij een half miljoen; enorme vluchten van binnenkomende alkjes en dan onafzienbare tapijten van alkjes in de caldera als laatste stop voor ze naar hun holen vliegen, onderweg bejaagd door meeuwen, vossen en valken…

Inmiddels zijn we weer terug op de boot en hebben we net ons diner achter de kiezen. Het gespreksonderwerp van vanavond was niet moeilijk te kiezen, wat een fantastische plek is dit!

Morgen uitslapen tot maar liefts kwart voor acht, dan ontbijt en het volgende eiland.

Op naar meer!

Vanaf de Spirit of Enderby, 47°19′ Noorderbreedte, 152°38′ Oosterlengte,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 5 juni 2012