Na een heerlijke rustige nacht, vanochtend vroeg op (6.15u) om onze eerste landing, zoals dat in scheepvaartstermen heet, te maken op Bering-eiland, één van de Commandeureilanden. De eerste dreigende luchten voorspelden niet veel goeds voor de rest van de dag, maar in ieder geval was het nog droog toen we aan boord van de zodiacs gingen.

Op Bering-eiland komt de zeldzame Rock Sandpiper (Nederlandse naam Beringstrandloper), en de Petsjorapieper voor, beide soorten zijn wereldwijd lastige te vinden en staan dus hoog op de wensenlijsten van de vogelaars aan boord. In vier zodiacs togen we richting dit kleine eiland, met de Ineziagroep (uiteraard!) als onderdeel van de vogelaarsgroep.

Meteen na de landing vloog een Sneeuwgors in zomerkleed, dus helemaal zwart-wit over, maar het beestje liet zich vooralsnog niet terugvinden. Met een beetje mazzel vonden we vrij snel de eerste en voor de meesten de enige Rock Sandpiper van deze landing. De vogel liet zich, zoals het ook neefjes Paarse Strandlopers betaamd, gewillig bekijken en fotograferen. Even verderop begon de baai waar een groot aantal IJsgorzen en voornamelijk Bonte Strandlopers behoorlijk de lentekriebels hadden. Een mooi gezicht die mannetjes Bonte Strandlopers die met hun witte ondervleugels omhoog al jodelend achter de vrouwtjes aanrenden. Op het eiland lag nog flink wat sneeuw en het slechter wordende weer kwam zelfs even tot een sneeuwbui.

Na de bui volgt de volgende target, de Petsjora-pieper: een soort die lastig te zien is en er niet van houdt langdurig in het open te zitten. Op een klein stukje toendra kregen alle vogelaars de soort uiteindelijk goed in beeld, al duurde het even voordat het zover was.

Een groot aantal excursiegangers dook hierna nog even het lokale museum in om o.a. een skelet van een Stellers Zeekoe, familie van de Manatee uit Florida, maar uitgestorven in de 18e eeuw, te aanschouwen. Weer anderen sjokten terug naar de zodiacs en zagen en passant nog vijf Rock Sandpipers.

De Ineziagroep had zich na het vinden van de doelsoorten langzaam opgesplitst en een deel van de groep vond een Oeverloper. Hoewel het hier bijna zomer is en de vogel in kwestie geen stippen op de borst had, werd al gauw aan Amerikaanse Oeverloper gedacht. Jan maakte een serie foto’s in de hoop de determinatie later op de dag vanachter de computer af te kunnen maken.

De terugweg in de zodiac naar de Spirit of Enderby was door de hoge golven en straffe wind een stuk natter dan de heenreis, maar de lunch en een stel droge kleren maakt veel goed!

Aan het einde van de middag volgde een lange zodiaccruise langs een gemengde kolonie Roodpootdrieteenmeeuwen, gewone Drieteenmeeuwen, Pelagic Cormorants, Zeekoeten en Dikbekzeekoeten en een enkele Horned Puffin. Die Roodpootdrieteenmeeuw is, net als in iets mindere mate de Rock Sandpiper, een echte Beringendeem (een soort die alleen in en rond de Beringzee voorkomt) en dus een echt hebbedingetje voor de vogelaars.

Via enkele kelpbedden voeren we richting een landingsplaats op het zuidoosten van Beringeiland, Onderweg nog flink wat Zeeotters met hun jongen op de buik dobberend tussen het wier, een erg fraai gezicht. De uitsmijter (voor mij) waren echter de Harlekijneenden die langs de rotskusten lagen: wat een ontzettend gave vogel!

Toen we uiteindelijk vrij nat en niet helemaal warm meer terugkeerden op de Spirit of Enderby, wachtte daar een heerlijk warme douche en een stel schone kleren. Wederom een topdag, zelfs met het weer dat niet altijd evenveel meezat.

Vanaf de Spirit of Enderby, 54°49′ Noorderbreedte, 166°28′ Oosterlengte,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 30 mei 2012