The Arctic geeft en neemt

Wanneer we 's ochtends wakker worden en een blik naar buiten werpen zien we een kleine wereld, het is mistig. Geen gunstig voorteken, want bij mist kunnen zowel landingen als zodiac-tochtjes niet doorgaan. We zijn dan ook opgelucht wanneer kort na het ontbijt de aankondiging komt dat we ons klaar kunnen maken voor een zodiac-cruise naar Alkefjellet een enorme zeevogelkolonie waar met name veel Kortbekzeekoeten broeden. De mist is inderdaad wat opgetrokken. Er staan een stevige wind en deining, maar daar kunnen we tegen. De eerste zodiacs zijn al vertrokken als het weer verslechterd, vooral door sneeuwval is het zicht slecht. Het inschepen van de overige passagiers wordt stilgelegd en na druk overleg komt het teleurstellende nieuws. Geen Alkefjellet vandaag.

We proberen zo dicht mogelijk langs de vogelkliffen te varen om zo toch iets mee te krijgen van de enorme aantallen vogels die daar nestelen, omdat het zicht na enige tijd iets verbetert lukt dat nog best aardig. Nu we tijd over hebben biedt dat de gelegenheid om een lezing te volgen over IJsberen. Expeditiegids Koen neemt ons mee in de wondere wereld van de Koning van het Arctisch gebied. Zo leren we dat IJsberen op 32 kilometer afstand voedsel kunnen ruiken en dat ze ondanks het feit dat de lange poolnacht ertoe uitnodigt, geen winterslaap houden zoals verschillende andere berensoorten. De rusttoestand waarin vrouwtjes hun jongen krijgen is geen echte winterslaap.

We varen verder de Hinlopenstraat in met als doel om aan land te gaan bij Torrelneset, maar dan volgt opnieuw een teleurstelling: de landingsplaats ligt nog helemaal in het ijs, dus het kan niet doorgaan. De groep neemt het nieuws sportief op. Iedereen realiseert zich dat we nu eenmaal in hoog arctisch gebied zijn waar de natuur zich niet laat regisseren. Wederom hebben we dus tijd over en volgt een lezing dit keer door expeditiegids Marco over ijsvorming in het Noordpoolgebied en de consequenties van het gestaag verdwijnen van zee-ijs.  

Nu we niet naar Torrelneset kunnen, varen we het magnifieke Wahlenbergfjord in dat aan alle kanten omgeven wordt door gletsjers. De hoofdkleuren in dit gebied zijn grijs en blauw maar beide komen in minstens vijftig tinten. De optelsom van al deze kleuren en de inmiddels weggevallen wind geven de omgeving een hele bijzondere, serene uitstraling. Iemand meent deze sereniteit toch weer te moeten verstoren door een IJsbeer te melden, en opnieuw, en opnieuw en opnieuw. Inderdaad, we zien hier maar liefst vier IJsberen. De eerste twee op grote afstand, maar de laatste twee veel dichterbij liggend bij een zeehondenkarkas. De IJsberen bij het karkas liggen vooral te slapen, maar ondertussen is bij het karkas een feestmaal van circa 20 Grote Burgemeesters en 1 Ivoormeeuw aan de gang. Wij kunnen het hele schouwspel prima bekijken door verrekijkers, telescopen en cameralenzen. Uiteindelijk kan iedereen ook vandaag zeer tevreden richting hut vetrekken!