Twee katers

Onze laatste expeditie dag begint grijs en nat maar dat weerhoudt ons er niet van om er nog een keer vol voor te gaan. De eerste zodiaclanding van vandaag brengt ons naar Poolepynten vernoemd naar een Engelse walvisvaarder uit de 17° eeuw. Een groep imposante Walrussen ligt hier haast altijd op het strand te rusten. Ze komen over alsof ze altijd een kater hebben bloeddoorlopen ogen, een chagrijnige blik, nergens zin in. Een van hen tilt met moeite zijn kop op alsof hij zich afvraagt wie het licht aan heeft gedaan en dommelt dan weer weg. Van gepaste afstand slaan wij het vermakelijke tafereel gade. We leren van Jan dat Walrussen pas vrij recent Spitsbergen hebben ge-her-koloniseert nadat ze hier vanwege hun ivoor geheel waren uitgeroeid. Vanaf Frans Jozefland komen ze nu weer deze kant op. Eerst vooral zwervende mannetjes, maar inmiddels worden er hier ook weer jongen geboren.  

's Middags gaan we opnieuw aan land, nu bij Alkhornet, een van de bekendste vogelkliffen van Spitsbergen. Naast duizenden vogels zien we hier ook wat kleine maar mooie plantjes groeien. Doordat er al duizenden jaren vogelpoep naar beneden komt vanaf de kliffen is de vlakte daaronder behoorlijk vruchtbaar. De plantjes leiden ertoe dat sommigen uit de groep als Spitsbergenrendieren over de toendra kruipen om de verschillende plantjes op naam te brengen. Voor de meesten van ons zullen echter de twee Poolvossen die hier rondrennen en zich goed laten fotograferen het hoogtepunt van de tocht zijn.

Tijdens de wandeling leren we van Cristophe nog een verrassend weetje: ganzenpoep blijkt een ware traktatie te zijn voor het Spitsbergenrendier! Of zoals iemand scherp opmerkt 'voor ons is het strontvervelend, voor hen gewoon snoep!'  

Terug aan boord drogen en warmen we op en maken ons klaar voor de laatste recap van Jan. In zijn toespraak kijkt hij terug op een succesvolle, maar door het weer soms pittige reis. Na het officiële deel volgt nog een prachtige diaserie en film van onze reis. Deze is knap in elkaar gezet door met een mix van filmbeelden en foto's die door de groep zelf gemaakt zijn. 

Na het laatste heerlijke diner blijft het nog lang gezellig in de lounge. Er wordt gelachen, herinneringen worden gedeeld en plannen voor nieuwe avonturen gesmeed. En zo eindigt onze expeditie niet met een droge landing maar met een warme avond. En eerlijk is eerlijk: terwijl we onze koffers in gedachten al beginnen te pakken, voelen wij ons een beetje zoals de walrussen vanochtend: een beetje moe, licht chagrijnig dat het voorbij is en eigenlijk niet van plan om te vertrekken.